De relatie na een miskraam: wat ‘het sámen doen’ kan uitmaken…
Dat de relatie na een miskraam verandert, blijkt uit twee verhalen die ik hier ga vertellen. Ook blijkt hieruit hoe anders de impact op de relatie kan zijn; sommige stellen groeien uit elkaar, andere stellen groeien naar elkaar toe.
Een kennis vertelde mij laatst dat hij en zijn ex-vrouw zo’n 25 jaar geleden een miskraam hadden. Hij had daar toen nauwelijks aandacht voor. Hij bracht haar naar het ziekenhuis, haalde haar weer op en ging ’s avonds gewoon weer op pad. De wat verwonderde reacties uit zijn omgeving, deed hij af met: “Dit is hoe mijn vrouw ermee om wil gaan, dus daar sluit ik me bij aan.” Zijn vrouw was rationeel ingesteld, dus zo ging ze ook met de miskraam om. Althans, dat dacht hij. Ze hadden het er samen nooit meer over. Dat de miskraam een grotere impact had op haar en hun relatie dan hij dacht, besefte hij pas 15 jaar later. Toen ze hem vertelde dat ze van hem wilde scheiden. Op zijn vraag wanneer het was misgegaan tussen hen, antwoordde ze: “Toen wij de miskraam hadden en je er niet voor me was”.
Pas toen drong tot hem door hoezeer hij de situatie verkeerd had ingeschat. Dat hij niet voor haar had moeten invullen. Dat ze het gesprek hadden moeten aangaan om elkaar te begrijpen en in verbinding te blijven. Helaas, het was te laat… En toen zei hij: “Als wij toen waren gewezen op iemand zoals jij, dan waren we misschien niet uit elkaar gegroeid en had mijn leven er heel anders uitgezien. Wat een mooi werk doe jij!”
Een miskraam, stilgeboorte of zwangerschapsafbreking kan een zware belasting zijn voor beide ouders apart en zeker ook voor de relatie. Ik heb al veel koppels mogen begeleiden, waarbij ze samen een grote stap zetten in het rouwproces. Ik hielp ze om het gesprek met elkaar aan te gaan, oog voor elkaar te houden en elkaar te blijven respecteren, ondanks de vaak grote verschillen.
Gisteren sprak ik een vrouw die twee weken geleden samen met haar man het programma ‘Krachtig herstellen na verlies in de zwangerschap’ volgde. Ze vonden het heel fijn om dat samen te doen. Ze begrepen nu veel beter van elkaar hoe ze het beleefd hadden, hoe ze zich voelden, welke emoties hun verliezen hadden losgemaakt en ook hoe verliezen uit het verleden nu nog een rol spelen. “Het is voor ons echt een grote meerwaarde dat we dit sámen hebben gedaan. Het heeft ons dichter bij elkaar gebracht.”
Onlangs ontving ik ook deze review van een koppel dat samen het programma volgde:
“Na een langdurig en ingrijpend traject wilden we graag samen iets doen om de emoties en de last van ons verlies te kunnen delen. We zijn allebei nuchter en hebben de neiging daardoor snel over bepaalde emoties heen te stappen. Dat wilden we nu bewust niet. We wilden ook voorkomen dat we over een langere tijd toch nog last krijgen van onverwerkt verdriet.
Het was fijn om bij Esther gewoon alles te kunnen en mogen ervaren wat er was. Alles waar je thuis wellicht niet snel aan toegeeft of bij stilstaat en (te) makkelijk aan voorbij gaat. Het was waardevol om er samen zo bij stil te staan en onze gevoelens te delen. Esther biedt een toegankelijke sfeer en gedurende het programma was er nooit een oordeel vanuit haar. Elke emotie en bevinding mocht er gewoon zijn. Dat was erg prettig. We hebben hiermee een hele grote stap gezet! We gaan positiever en met meer vertrouwen de toekomst in.”
Sámen stilstaan bij het verlies kan dus écht het verschil maken tussen uit elkaar groeien en naar elkaar toe groeien…!
